"Jędrzej Wawro (1864-1937) zwany "powsinogą beskidzkim". Mieszkał w Gorzeniu Dolnym w powiecie wadowickim. Wzory do swoich prac czerpał Wawro z żywotów świętych i z obserwacji natury, ale przetwarzał je we własnej konwencji artystycznej. Technikę jego charakteryzują ostre, śmiałe i jakby niestaranne cięcia. To nadaje rzeźbom Wawry niepowtarzalny charakter. Sławne są jego "ogródki", tj. postacie Chrystusa i świętych otoczone drzewkami i ptaszkami - całe opowieści i legendy zaklęte w drzewie. Mienią się bogactwem form i kształtów, przytłumionych dyskretnie ciemną raczej polichromią. I to niezależnie od głównej postaci. Bo bywa nią Chrystus Frasobliwy albo św. Franciszek, Chrystus przed Piłatem albo św. Jan Nepomucen, Madonna albo jakaś inna osóbka. Osadzenie zaś ptaka w konkretnym miejscu jest celowe i przemyślane, chociaż podczas pracy czynił to artysta niemal bezwiednie, intuicyjnie. Ten ptak może być tylko tu, a nie gdzie indziej - ma dodawać splendoru i wdzięku rzeźbionym postaciom." (Marek Arpad Kowalski, Śladami świątków, Warszawa 1971)